Naar een artikel van Garrett Smith van 11 augustus 2020
Ons land heeft Joodse mensen nodig als nooit tevoren. Ik heb het niet over Polak, Patijn, Kuijpers, Bibi of zelfs Jared Kushner. Ik suggereer dat ons land de Joodse praktijk van ruzie als vrienden hard nodig heeft.
Argument bouwt gemeenschap op en bevordert leren
In het jodendom is argumenteren een vorm van wetenschap. Rabbijnse discussies over Bijbelse en Talmoedische teksten worden Pilpul genoemd, en hoewel dat woord metaforisch “gewelddadig betwisten” betekent, wordt de letterlijke betekenis ervan ontleend aan het woord voor peper of specerij. Dit zegt veel over joodse mensen in het algemeen, die een goed argument iets vinden als iets dat het leven kruiden of op smaak brengt.
Tegenwoordig weten we in Amerika niet hoe we met elkaar in discussie moeten gaan. Onze “annuleringscultuur” voelt verwant aan guillotineren in de Franse Revolutie. Een vriend noemt het “ketterse jacht”. We luisteren alleen naar mensen om enige ketterij of fout in hun taal of denken te ontdekken. Veel mensen zijn überhaupt bang om een gesprek te voeren, omdat ze zich zorgen maken dat ze het verkeerde zeggen.
In de manier waarop onze Joodse cultuur ruzie maakt, is het verre van iets dat mensen verdeelt, het is een teken van zorgzaamheid.
Historisch gezien staan Joodse mensen bekend om hun argumentatie. Maar in de manier waarop onze cultuur ruzie maakt, is het verre van iets dat mensen verdeelt, het is een teken van zorg. Als relatieadviseur ben ik gespecialiseerd in het werken met interculturele stellen. Een van mijn favoriete momenten met een stel was toen een niet-joodse vrouw vertelde dat ze thuis spanning voelde omdat: “Je hebt altijd ruzie met je vader aan de telefoon”. Haar joodse partner antwoordde: “Ik ruzie nooit met mijn vader”. Voor hem leek het normaal om meningsverschillen te hebben. Ironisch genoeg, als zijn vader nooit ruzie met hem had gemaakt, zou dat een teken zijn van onverschilligheid en afstand in hun relatie. Voor veel joodse gezinnen is het juist omdat ze om elkaar geven dat ze zo omgaan met elkaar. Als iets belangrijk is, willen we graag dat de mensen die we kennen erover weten.
In de joodse cultuur wordt ruzie vaak gezien als een manier om te leren. Hoewel we misschien eigenwijs overkomen, zijn we in werkelijkheid vaak bereid om van positie te veranderen na een gezonde en stimulerende discussie. Rahm Emanuel, voormalig stafchef van het Witte Huis en voormalig burgemeester van Chicago, zei dat je in zijn oorspronkelijke familie, als je aan tafel ging zitten, moest zeggen wat je dacht en dat je het moest kunnen verdedigen. Ruzie maken is een middel geweest om gedachten te verwoorden en te verhelderen.
Als we niet in staat zijn om te praten en uitgedaagd te worden door mensen met verschillende opvattingen, kunnen we onze eigen gedachten niet verfijnen.
Het in praktijk brengen van twee eigenschappen uit de Hebreeuwse Geschriften zou ons allemaal helpen in een meer betrokken, leerzame samenleving te leven: wijsheid en nederigheid.
Wijsheid en nederigheid: oude ideeën voor moderne tijden
Het boek Spreuken ( 16:16 ) spreekt over wijsheid als waardevoller dan goud of reputatie. Het nastreven van wijsheid en begrip is het nastreven van het leven. Wijsheid in de Bijbel is niet noodzakelijk een functie van intelligentie, macht of opleiding. Een eenvoudig persoon kan wijs zijn. Wijsheid is afgestemd blijven op waarheid en realiteit en in contact blijven met hoe God de wereld ziet. We gaan naar wijze mensen als we moeilijke beslissingen hebben. Het zijn mensen die gewoon een natuurlijke intuïtie lijken te hebben over diepere dingen in het leven.
Een van de belangrijkste manieren om in wijsheid te groeien, is door kritiek te ontvangen. Spreuken zegt: “Bestraf de wijzen en zij zullen u liefhebben, onderricht de wijzen en zij zullen nog wijzer worden” ( Spreuken 9: 8b – 9a ). Wijze mensen houden ervan om dingen te leren die ze niet weten en om dingen te zien die ze niet eerder hebben gezien. Dit betekent niet dat een bestraffer altijd gelijk heeft, maar dat hun uitdaging of correctie de gelegenheid biedt om over iets anders na te denken.
Elk gesprek met een persoon, ongeacht zijn of haar mening, is een gelegenheid om over iets nieuws na te denken en om een bepaalde invalshoek aan uw begrip toe te voegen.
Om die houding met anderen aan te nemen, hebben we die tweede eigenschap nodig: nederigheid. Dit kenmerk krijgt tegenwoordig een slechte reputatie, omdat het te vaak wordt geassocieerd met zwakte. Maar in de Bijbel is het verre van zwakheid. Het is een kracht die kenmerkend is voor grote leiders. Mozes, bijvoorbeeld, wordt in de Bijbel beschreven als de nederigste persoon ter wereld ( Numeri 12: 3 ). Hij deed niets uit eigenbelang. Op die manier voorafschaduwde hij de Messias Yeshua, wiens grote daad van nederigheid de bereidheid zou zijn om zijn leven voor anderen te geven. Zakengoeroe Jim Collins ontdekte in zijn studie van grote industrieleiders dat nederigheid een van de onderscheidende eigenschappen is die een grote bedrijfsleider onderscheidt van een goede.
Wijsheid en nederigheid werken samen.
Wijsheid en nederigheid werken samen. Een wijs persoon heeft de nederigheid om te erkennen dat, zo veel als ze weten, er altijd veel meer is dat ze niet weten. Het is de wijze en nederige persoon die zich terdege bewust is van zijn eigen beperkingen. Het is de wijze en nederige persoon die niet altijd als gelijk hoeft te worden beschouwd of een discussie moet winnen. Het is de wijze en nederige persoon die begrijpt dat bij een meningsverschil met een geliefde, de relatie veel belangrijker is dan als goed erkend te worden. Een wijs en nederig persoon weet dat zijn zin krijgen geen doel is.
Hoe kunnen we wijsheid en nederigheid beoefenen en ontwikkelen op een intens beladen politiek moment? We houden vier waarheden in gedachten.
- Mensen met verschillende opvattingen zijn niet onze vijanden.
Wanneer we praten met iemand die het niet met ons eens is, of een mening heeft die we gevaarlijk vinden, of zelfs gelooft dat we een wet moeten aannemen waarvan we overtuigd zijn dat deze ernstige schade zou aanrichten, dan is die persoon geen vijand. Deze persoon is gemaakt naar Gods beeld, waardevol alleen omdat hij een persoon is. Ze zijn net als wij gebrekkig. Diep van binnen weten we al dat die persoon veel belangrijker is dan het probleem waarmee we te maken hebben. Vraag uzelf af wat u zou doen als die persoon op dit moment plotseling instortte, of als u zag dat een auto hen zou raken, of als u erachter kwam dat hun kind naar het ziekenhuis werd gebracht. Hun meningen en uw hele discussie zouden plotseling irrelevant worden in vergelijking met de dringende behoefte om voor hen te zorgen. De wijze en nederige persoon houdt deze realiteit in gedachten te midden van elke interactie.
- We zijn het vaak over meer eens dan we denken.
Het is verleidelijk om in discussies de overeenkomst die we met iemand hebben te vergeten, in plaats daarvan te focussen op een klein deel van het meningsverschil, en uiteindelijk het gevoel te krijgen dat we op totaal verschillende eilanden leven. Bijna iedereen is het er bijvoorbeeld over eens dat het een ramp is om zoveel mensen in ons land op te sluiten. Het doet meer om de gevangenen te beschadigen dan om hen te rehabiliteren, en het is een ongelooflijke uitgave die op zoveel betere manieren zou kunnen worden besteed. Maar wat er meestal gebeurt bij een bespreking van deze kwestie, is dat we het óf niet eens worden over hoe dit is gebeurd of ruzie maken over wat we eraan kunnen doen. We vergeten dat we allemaal denken dat dit een tragedie is en dat we het willen oplossen. Er vinden gezonde, productieve en verenigende gesprekken plaats tussen mensen die zich herinneren waar we het over eens zijn.
- Taal kan meer verdeeldheid zaaien dan inhoud.
In de huidige cultuur wordt taal vaak bewapend. Een nuttige term wordt een nutteloos label wanneer deze wordt gebruikt om een dialoog af te sluiten. De wijze en nederige persoon reageert niet op taal, maar probeert tot de kern te komen van wat iemand probeert te zeggen. In plaats daarvan proberen we het beste van iemand te geloven – dat zij (en wij) waarschijnlijk niet echt weten wat een term precies betekent. Veel belangrijker dan een label of een term is wat we erover proberen te zeggen.
- Luisteren is meer dan beurtelings spreken.
Als we proberen een dialoog met mensen aan te gaan, denken we dat beleefdheid betekent dat we om de beurt aan het woord zijn. Maar in plaats van naar elkaar te luisteren, wachten we gewoon op onze beurt om iets te zeggen. Dat is geen dialoog, het zijn twee monologen. Een dialoog houdt in dat je daadwerkelijk naar een andere persoon luistert als we niet al weten wat we hierna willen zeggen. Een manier om erachter te komen of we monologen verhandelen in plaats van een dialoog te voeren, is als we merken dat we dezelfde argumenten herhalen. Echte dialogen leven en het gesprek moet veranderen, groeien en vorderen. Elke persoon zou iets van de ervaring moeten leren – zo niet nieuwe informatie, dan in ieder geval iets over de ander.
Laten we in de toekomst mensen zijn met wijsheid en nederigheid die, hoewel ze de verleiding voelen om te vluchten of boos te worden, in plaats daarvan moedig deelnemen aan gezonde, zinvolle, zorgzame en productieve discussies.